روزهای زندگی

جمعه سیزده فروردین از کربلا ستون های جاده رو شمردیم به سمت آخرین مقصد سفر.
قبل از نجف رفتیم مسجد سهله. تو مسجد سهله هم، قلب آدم مثل مقاصد قبلی یه جوریه. حتا خیلی بیشتر. :)
من خودم حس خوبی داشتم از اینکه رفتم خونه ی امام زمان(عج). اعمال مسجد سهله رو انجام دادیم و رفتیم نجف.
.
.
.
نجف هم نسبتا تمیز بود، اما نه اندازه ی کربلا. بازرسی ها همون سه تا بود و اتوبوس ها اجازه ی تردد توی شهرو داشتن. شرایط رفت و آمد برای خانوم ها یکم سخت تر بود و خیلی سفارش میشد که حواسمون به پول و گوشی و غیره باشه.
تعداد خود اعراب تو نجف خیلی بیشتر از ایرانی ها بود و یکم برخوردشون با ما بد بود. ینی تو کاظمین و کربلا من اصلن اذیت نشدم ... ولی تو نجف بودن آدمایی که ایرانی ها رو اذیت کنن. به طور کل یکم اعصاب شون ضعیف بود و یه مورد هم دیده شد که خیلی الکی و بی دلیل بچه شو دعوا می کرد :))) هتل نجف به شدت کثیف بود.
اون بالایی ها رو اضافه کنید به مریض بودن خواهرم و حرص خورن من به خاطر مریض شدنش و چند مورد دیگه و چند روز سفر و خستگی... همه ی اینا باعث شده بود که شرایط روحی خوبی نداشته باشم. 
با همه ی این نا آرومی ها فقط کافی بود که وارد حرم امیرالمومنین می شدیم. اصن همه چی از این رو به اون رو میشد... همه آروم بودن... حتا هوای حرم هم بهتر و خنک تر بود از بیرون.
آرامش لحظه ای که توی صحن حرم امیرالمؤمنین روبه روی ایوان طلا نشسته بودم واقعن بی نظیر بود. انشاءالله قسمت همه بشه.
نمی دونم چرا اولین بار که رفتم حرم دلم خواست زیارت حضرت فاطمه رو بخونم :)
 حرم حضرت رو به خاطر میلاد حضرت فاطمه گل آرایی کرده بودن. کلن همه چی خیلی خوب بود ... خیلی.