روزهای زندگی

از گیت گذرنامه ی ایران که رد شدیم یه منطقه ای بود که نه ایران بود نه عراق. ولی فقط سربازای ایرانی بودن. فک کنم همون ایران محسوب میشد (قشنگ معلومه مرز ندیده ام ((((: )
بعد از اون منطقه ی نا کجا آباد هم رسیدیم به گیت گذرنامه ی عراق و رسمن وارد خاک کشور عراق شدیم. از اینجا به بعد دیگه سربازی ایرانی نبودن. برخلاف ایران در چک کردن ویزا عراقی ها بعد گیت فقط یه بار ویزاها رو چک می کردن و خلاص. وارد پایانه ی مرزی عراق که شدیم دیدیم چند موکب توسط برادران ایرانی در اون منطقه راه اندازی شده. ینی اوضاع یه جوری بود که اصن احساس غربت نمی کردیم.
قرار ما ینی من و آقای پدر این بود که مقصد اولمون شهر کربلا باشه تا شب جمعه رو اونجا باشیم. دنبال ماشین های کربلا گشتیم. به قدری این ماشینا نا منظم بودن که خدا می دونه. اصن صف براشون تعریف نشده بود. ماشینا هم که همه ون بودن و باید 15 نفری رو سوار می کردن. تو هر ماشینی هم که نگاه می کردیم یا کسی نبود. یا یکی دو نفر نشسته بودن. خلاصه که داشتیم اون وسط مسطا می چرخیدیم تا یه ماشین در آستانه ی پر شدن پیدا کنیم و سوارش بشیم. مشغول چرخش بودیم که صدای چند تا از جوانان برومند سرزمینمان را شنیدیم که فریاد می زندند کربلا 2 نفر. رفتیم سمت ماشین و متوجه شدیم به جز ما دو نفر سه نفر دیگه هم باید بیان. سوار همین ماشین شدیم و منتظر موندیم تا سه نفر دیگه هم پیداشون بشه و بالاخره پیداشون شد و راه افتادیم....